Paul Groeninckx’ debuutroman Con amor is een meeslepende en psychologisch spannende vertelling die de lezer onmiddellijk weet te boeien. Met een krachtige greep neemt Groeninckx ons mee naar een wereld doordrenkt van heerschappij en manipulatie. Liefdes- en familierelaties raken verstrengeld raken met bitterheid en verraad.
Verbondenheid tussen schijnbare tegenpolen
Het verhaal draait om twee hoofdpersonages, Peter Van Damme en Joris De Vries, wiens levens op het eerste gezicht totaal verschillend lijken te zijn. Echter, naarmate het verhaal zich ontvouwt, ontdekken we een verrassende verbondenheid tussen hun verhalen. Deze onverwachte connectie vervaagt de grens tussen goed en kwaad en nodigt de lezer uit om dieper na te denken over de complexiteit van menselijke emoties.
Bekwaam en beklijvend schrijfwerk
Groeninckx’ schrijfstijl is bekwaam en beklijvend. Hij slaagt erin om de lezer te boeien met een prachtig geweven web van intrigerende plotwendingen en diepgaande karakterontwikkeling. De emoties van de personages zijn levensecht. Bovendien komen ze op een indringende manier naar voren, waardoor we als lezers volledig worden meegezogen in hun innerlijke strijd.
Reflectie op oordelen en veroordelingen
Een van de sterke punten van Con amor is dat het ons laat nadenken over onze eigen oordelen en veroordelingen. Groeninckx nodigt ons uit om stil te staan bij de gevolgen van onze acties en de impact van onze beslissingen op anderen. De thema’s van liefde, haat en de dunne lijn tussen waarheid en illusie weven zich door het verhaal en zorgen voor een diepgaande leeservaring.
Een indrukwekkend debuut
Het feit dat dit een debuutroman is, maakt het des te indrukwekkender. Paul Groeninckx toont zich als een auteur met een scherp inzicht in de menselijke psyche en de kunst om dit op boeiende wijze in een roman te verwerken. Zijn vermogen om de complexiteit van menselijke relaties te ontrafelen en te verweven in een meeslepend verhaal is bewonderenswaardig.
Mogelijk minpuntje en conclusie
Het enige mogelijke minpuntje van Con amor is dat sommige lezers wellicht behoefte hebben aan iets meer concrete achtergrondinformatie over de personages en hun omgeving. Niettemin, dit draagt bij aan de mysterieuze en intrigerende sfeer van het boek.
Al met al is Con amor een uitstekend debuut van Paul Groeninckx, een auteur met veel potentieel. Voor liefhebbers van psychologisch complexe verhalen die hen nog lang bij zullen blijven, is dit boek een absolute aanrader. Groeninckx weet ons te raken met zijn diepgaande inzichten en beklijvende schrijfstijl. Ik kijk reikhalzend uit naar zijn toekomstige werken.
In een betoverend stadje bevindt zich een verhaal dat je hart sneller doet kloppen en je geest in zijn greep houdt. Maxime Deschamps, een jongeman met een uitzonderlijk intellect, is de hoofdrolspeler in dit meeslepende avontuur. Geboren uit twee succesvolle ouders, een gynaecologe en een neurochirurg, is Maxime gezegend met een intelligentie die zijn leeftijdsgenoten ver voorbij snelt. Maar zoals het gezegde luidt: “Slim zijn is niet altijd een zegen.”
Maxime voelt zich als een vogel in een kooi, beperkt door zijn buitengewone geest die snakt naar vrijheid. Hij is een eenling zonder hobby’s of vrienden en zoekt zijn toevlucht in de boeken van zijn vader. Daar ontdekt hij een fascinatie voor het brein, de mysterieuze hoofdcomputer die ons tot mens maakt.
De noodlottige liefde
Terwijl Maxime zijn weg baant door de medische opleiding, valt hij als een blok voor Ella Van de Velde, een jonge en ambitieuze vrouw. Hun liefde lijkt onbreekbaar, tot een noodlottige dag waarop Ella bezwijkt voor de verleidingen van een andere man tijdens een zakelijke training. Het is op dit cruciale moment dat de stoppen doorslaan bij Maxime en hij alle deontologische regels overboord gooit. Wat volgt is een enerverende reis recht naar de diepste duisternis.
In Duistere Geesten worden we meegesleurd in Maxime’s aangrijpende transformatie. Zijn verlangen naar wraak en zijn zoektocht naar erkenning leiden hem naar onbekende en gevaarlijke paden. In de duisternis van zijn getroebleerde geest ontdekt hij een wereld die even angstaanjagend als intrigerend is.
Meesterwerk
Dit spannende meesterwerk van Henri Van Nieuwenborgh neemt ons mee op een avontuur dat je hart doet bonzen en je adem beneemt. Het is een verhaal dat je tot de laatste bladzijde op het puntje van je stoel houdt. Durf jij de uitdaging aan? Stap in Maxime’s schoenen en maak je klaar voor een angstaanjagende reis naar het hart van de duisternis. Duistere Geesten is een meesterlijke thriller die je niet wilt missen.
Stap binnen in een betoverende wereld waar elfen de geschiedenis van Limburg doen wervelen! Marcel Verwijlen, een meesterverteller en virtuoos illustrator uit het pittoreske Sint Odiliënberg, heeft een magistraal werk voortgebracht. De titel is: De juffrouw zonder kop. Het boek neemt je mee op een betoverende reis door de fascinerende geschiedenis van Roermond en Roerdalen … echter, gezien door de betoverende ogen van elfen.
Zelfs Napoleon verschijnt
Stel je voor: Graaf Reinald van Gelre, gevangen gehouden in het mysterieuze kasteel de Grauwert, vindt onverwacht gezelschap bij een intrigerende elf. De betoverende Heksenlinde van Klein Paarlo speelt een cruciale rol tijdens de angstaanjagende Grote Heksenverbranding in Roermond. Alsof dat nog niet genoeg is: Napoleon verschijnt als een ondeugende elf aan een eenvoudig boerenmeisje. Dit zijn slechts enkele van de vele magische momenten waarop elfen, reuzen, weerwolven, heksen en spoken hun stempel op Limburg drukten.
Geen gewoon geschiedenisboek
‘De juffrouw zonder kop’ is veel meer dan een gewoon geschiedenisboek. Het brengt de geschiedenis tot leven vanuit het fascinerende perspectief van de elfen, waarbij de menselijke verbeelding opnieuw wordt aangewakkerd en de charmante en soms ondeugende elfen het podium krijgen dat ze verdienen. De verhalen zijn doordrenkt van humor en spanning, waardoor ze een onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben op een breed publiek. En dat is nog niet alles – het boek is prachtig geïllustreerd, waardoor de magie tot leven komt op elke pagina.
Stap in deze betoverende wereld en laat je meeslepen naar een realiteit waar geschiedenis en fantasie naadloos samensmelten. Een wereld waar elfen de hoofdrol spelen en waar de grenzen tussen werkelijkheid en verbeelding vervagen. Waag je aan dit unieke avontuur vol geheimen, intriges en betovering. De juffrouw zonder kop wacht op je, klaar om je te betoveren met haar adembenemende charme en verrassende wendingen. Mis deze buitengewone kans niet om te genieten van een meeslepende reis door de tijd.
…En zou jij willen ontdekken welke historische gebeurtenis door een ondeugende elf is bijgewoond? Lees De juffrouw zonder kop zo snel mogelijk vol prachtige illustraties van Marcel Verwijlen.
Wat hij precies had gezochtwist hij niet, maar waar hij ook naartoe ging, hij zou zichzelf meenemen, als verstekeling in zijn eigen koffer.
Vijf spannende en soms beklemmende verhalen, over mensen verdwaald in hun eigen leven. Kan de opticien na de aanslag in Nice terug naar zijn overzichtelijke leventje? Is het écht alleen een groot hart dat de betrokken docente van vluchtelingenkinderen drijft? Waarom slaat een ontslagen data-analist op de vlucht, zijn kinderen onwetend achterlatend? Loopt de beleidsmedewerkster uit blinde ambitie in haar eigen val? En kan de overspan nen huisarts zijn integriteit bewaren?
Onvermogen én verlangen
Waar zij zich ook bevinden, hun kwetsbaarheden, eigenaardigheden en angsten kunnen zij niet verbergen. De matrasdrager is een verhalenbundel over het onvermogen én het verlangen de levenslast te delen, over verlies en troost. En over de confronterende kracht van beeldende kunst.
De matrasdrager is een verhalenbundel over het onvermogen én het verlangen de levenslast te delen, over verlies en troost. En over de confronterende kracht van beeldende kunst.
Review
Kantelen en kortsluiting
Auteur en journalist Emile Hollman las alvast enkele verhalen. Hij schrijft: ‘De personages in de novellen van Maria Philippens staan niet ver van ons vandaan. Sterker nog, ze zijn onder ons, in onze families, in onze buurt, we zouden het zelf kunnen zijn. Elke dag kan je leven zomaar kantelen en kortsluiting maken met het verleden. In een sobere en onberispelijke stijl weeft Philippens verhalen die de lezer niet loslaten en beslist nog een poosje bezig houden. Neem het titelverhaal, waarin ze heel knap twee levens laat stollen in de Matrasdrager, het kunstwerk van Philip Aguirre y Otegui. Vergeet je nooit meer’.
De eerste pagina
Nu ik er niet meer woon, brengt het vertrouwde zicht op mijn geboortestad me in verwarring. Steeds langzamer glijdt haar verleden aan me voorbij.
Afgedankte gebouwen die op een herbestemming wachten, fabrieksschoorstenen die niet meer roken: de levenslustige binnenstad geeft zich hier nog niet prijs.
Schommelend over een wirwar van wissels zoekt de intercity zijn weg naar het station. Tussen de letters silence door zoek ik de hemel en ik denk aan wat me is ontnomen en wat ik herwon, aan mensen die uit mijn bestaan verdwenen, maar nog altijd in mij voortleven.
In een poging mijn gedachten te stoppen, druk ik mijn hoofd hard tegen de rugleuning. Medereizigers pakken zwijgend of fluisterend hun spullen, wellicht nog onder de indruk van de luidruchtige consternatie die eerder ontstond toen twee mensen niet leken te beseffen wat “stilte” betekent. Mijn ergernis over de hufterige reacties op de vreemdelingen ebt langzaam weg.
De conducteur roept om dat we onze bestemming hebben bereikt. Ik verlaat de trein, check uit en loop naar de hoofduitgang van het oude station, waarachter de gastvrije stad breed haar armen spreidt. Bij de ronde hardstenen bank hangt vaag de vertrouwde geur van gefrituurde loempia’s. Ik heb een hotel gereserveerd in het centrum, niet in de zakenwijk waar morgen het congres plaatsvindt.
Vreemd hoe het geheugen werkt. Nu ik er loop, herinner ik me tot in detail de lange, brede laan waarlangs ik vroeger volkomen onoplettend naar het station fietste. Ik zie de winkels in de statige panden weer voor me, de sigarenzaak waar mijn vader zijn voorraadje haalde, de middenberm met de oude eiken en daartussen de slordig geparkeerde auto’s.
Maria Philippens
Maria Philippens (1952) debuteerde in 2013 met de roman Genoeg geluk. Zij werkte als communicatie- en loopbaanadviseur en voltooide aan de Schrijversacademie de opleiding Romans en korte ver halen schrijven. De auteur woont in Maastricht.
Maria Philippens
De bijdrage van Maria Philippens:
De illusie van de werkelijkheid
Gisteren bezocht ik voor het eerst weer een museum. Had ik de prachtige schilderijen van Harry Bartels in Museum Valkenburg moeten zien in een virtuele rondleiding, dan kon die niet tippen aan de beleving die ik nu had. Nooit zag ik de 4 seizoenen van een kastanjeboom zo zinderen in bijna grafische abstractie, in kleuren die je doen smelten, in een formaat waarin je kunt verdwijnen.
Zoals Kovan Dun zei in het L1Cultuurcafé: ‘… kunst als een wereld waar corona nog niet bestaat, ja, die ons troost’.
De imaginaire wereld van beeldende kunst en zeker ook die van boeken is in zijn uitwerking maar al te reëel en doet je verwonderen, opvrolijken, verwarren, ergeren, ontroeren, genieten, nadenken, bewonderen en twijfelen. Je krijgt nieuwe ideeën en leert iets over de tijd en de samenleving waarin deze kunst werd gemaakt en over jezelf.
Voor het titelverhaal van De matrasdrager zocht ik naar iets dat door het pantser van Mathijs kon dringen. Iets dat zijn onbewuste bewust kon maken. Geen personage, want Mathijs was niet zo goed met mensen. De Matrasdrager van Philip Aguirre y Otegui slaagde daarin.
Hier het fragment:
‘Hoelang hij daar zit, weet hij niet. De tijd vertraagt en de wereld bestaat slechts uit hemzelf en de betonnen man. Vanaf zijn zitplaats is de sculptuur nog monumentaler. Hij ontdekt dat het matras niet in de handen ligt – die steunen alleen – maar op bovenrug en schouders rust. Het lichtgeel is de enige kleur, de hoeken zijn beduimeld. Hoe indringend hij het gezicht van de man ook bestudeert, hij kan er geen uitdrukking op lezen.
Mathijs zit daar maar en in de ruimte tussen illusie en werkelijkheid vloeit het beeld van de matrasdrager langzaam over in dat van Adil. Dezelfde houding, dezelfde last. Zijn keel trekt dicht. En dan, vele malen trager nog, transformeert Adil in een driedimensionale, betonnen Mathijs. Als versteend kijkt hij naar zichzelf.
‘Alles in orde, meneer?’ vraagt de suppoost.
Hij schrikt en schiet overeind.
‘Ja hoor, ik ga al’, mompelt hij.
‘Neenee, u hoeft niet weg. Ik wilde alleen weten of u oké bent.’ Hij is al op weg naar de lift. Buiten kiest hij de richting die hem naar zee moet leiden.
Levenslang: In dit 4e boek van de Antwerpenaar Frans Gillis maken we kennis met Ronald, een oudere man die na de dood van zijn vrouw zijn intrek neemt in een serviceflat. Daar kijkt hij terug op zijn leven en haalt herinneringen op van zijn neef Désiré, die net uit een psychiatrische instelling is ontslagen. Hij begint er ook een verhaal te schrijven waarin veel gelijkenissen tussen hemzelf en het hoofdpersonage Edwin. Dit leven verloopt vrij burgerlijk, tot Edwin een vorm van depressie krijgt. Wanneer die dat is te bovengekomen vraagt Ronald zich af of Edwin, de persoon die hij heeft gecreëerd het niet beter voor heeft dan hijzelf.
Maak kennis met Levenslang:
Een hoog flatgebouw, een groot raam dat uitkijkt over een stad, straten, daken, schoorstenen. In de verte een rij hoge kale bomen, met daarachter een rode zon die het voor bekeken houdt en aanstalten maakt om langzaam achter de boomtoppen weg te zinken. Vijf minuten, drie minuten, één minuut, dan resten er enkel nog rode strepen met een oranje randje. Aan het raam staat een man. Als de duisternis zo ver is opgerukt dat ze het laatste streepje heeft weggeveegd, keert hij zich om. Hij verdwijnt in zijn nog gezellig ingerichte maar sfeerloos geworden flat, waaruit het leven zich heeft teruggetrok¬ken, als uit een weinig bezocht museum.
De man vraagt zich af: Zal ze vannacht komen?
Hij gaat naar de piano. Daarop staat een portret van zijn zoon, zijn zoon die zo dikwijls op deze piano speelde, nu eens zacht en met veel gevoel de toetsen strelend, dan weer snel als een virtuoos over het klavier vliegend. Muzikant is hij niet geworden. Ernaast het portret van zijn broer. Van hem hangt aan de muur boven de piano een kleurrijke aquarel, een aquarel die in de tekenacademie werd gezien als die van een belof¬tevol iemand. Kunstschilder is hij niet geworden.
Dan is zij er. Door deuren en muren heen, geluidloos alsof ze op haar tenen loopt, zo zacht is ze binnengeko¬men. Hij voelt haar aanwezigheid, net of ze zijn huid streelt. Even later bereikt haar stem zijn oren, teder, als gedragen door de zucht van een warme wind in een zomernacht.
Ben je weer melancholisch?
Haar vraag verwondert hem niet want hij weet dat ze hem doorziet en dat haar vraag niet meer is dan een licht verwijt dat niet vraagt om weerlegd te worden.
Je weet toch, het leven gaat verder, het trekt zich van onze wensen niets aan, het heeft zijn eigen wetten die veel sterker zijn dan de wetten die wij maken.
“Dat is juist het probleem. Nog altijd weiger ik mij neer te leggen bij wie of wat de wereld regisseert.”
Ik weet het. Je bent altijd nogal hardleers geweest.
Ook dit moet hij toegeven. Daarom zwijgt hij, even toch, tot de minuten op de klok hem zo gehaast lijken, alsof ze hem eraan willen herinneren hoe kost-baar de tijd deze nacht voor hem is.
“Blijf alsjeblieft vannacht bij mij, dan wordt de eenzaamheid machteloos en is ze niet meer in staat mijn hele lijf te doorkerven.”
Ik zal blijven. Deze nacht is voor ons, maar je weet heel goed dat dit enkel kan tot het daglicht komt om ons geesten te verjagen.
Eerder verschenen van Frans Gillis:
De schreeuw,
Theo, fragmenten uit een leven en
In verwarring.
Recensie
De vierde roman met de titel Levenslang van Frans Gilles vertelt hoe de oude Ronald Jederman, na het overlijden van zijn vrouw, in een verzorgingshuis delen van zijn op zich goed verlopen leven overdenkt. Hij fixeert zich op zijn neef Désiré, die als enig kind uiterst begaafd en succesvol was, maar ten slotte psychisch zo getormenteerd raakte dat hij in een inrichting terechtkwam, waar hij met Jederman correspondeerde. Jederman schrijft ook een verhaal: hoe het leven van een zekere Edwin – ook enig kind, zeer begaafd en succesvol advocaat – uitloopt in leegte en de geestelijke worsteling met de vraag wat hij met zijn leven aan moet. Van kind af aan bestond dat uit ‘moeten’ en op zijn 51e weet hij zich daaruit te bevrijden. Dat blijkt ook het dilemma van de protagonist te zijn: hoe moet hij zich van zichzelf verlossen? Désiré lukt het niet. Gilles verweeft op een kunstige manier drie personen, zonder deze te mengen, waardoor dit in mooi Zuid-Nederlands geschreven verhaal zeer lezenswaardig is.
Steven is een succesvol bankier en levensgenieter. Hij bezoekt regelmatig zijn stamcafé voor een goed biertje. Ook dineert hij vaak in dure restaurants met zijn zakenpartners. Vrouwen versieren gaat hem makkelijk af. Maar dan ontmoet hij zijn nieuwe collega Karolien. Zijn zorgeloze leven verandert abrupt. Voor het eerst raakt een vrouw een gevoelige snaar bij hem. Helaas heeft Karolien al een vriend en wil ze hem niet verlaten.
Ook op het werk loopt het niet soepel voor Steven. Een van zijn klanten sluit een contract met een militair dictator in Nigeria. Een oude relatie in de textielindustrie draait slecht. Een bevriende klant in de vleesindustrie zit in een lastig parket. Zelfs de acties van het IRA spelen een rol in zijn leven. Problemen komen vanuit alle hoeken op hem af. Steven moet als een jongleur proberen alle ballen in de lucht te houden.
Het leven van Steven lijkt een spel van balans. Elke dag brengt nieuwe uitdagingen en onverwachte wendingen. Toch blijft hij vechten, zowel professioneel als persoonlijk. De ontmoeting met Karolien heeft hem veranderd. Voor het eerst voelt hij echte emotie en kwetsbaarheid. Zijn werk eist echter ook zijn volle aandacht.
Ondanks de chaos, blijft Steven zoeken naar oplossingen. Hij probeert zijn klanten te helpen en zijn carrière te redden. Maar de ontmoeting met Karolien blijft door zijn hoofd spoken. Ze heeft iets in hem wakker gemaakt wat hij nooit eerder voelde. Het zorgt voor een innerlijke strijd tussen zijn hart en zijn verstand.
Het verhaal van Steven is er een van veerkracht en doorzettingsvermogen. Hij moet leren omgaan met nieuwe gevoelens en professionele uitdagingen. De balans tussen werk en liefde blijkt moeilijker dan gedacht. Maar Steven is vastberaden om niet op te geven.
Lees ook meer over zijn tweede boek, Vals glazuur.
Zwarte wol: Met 15 miljoen ‘spaargeld’ heeft Louis een gepensioneerd breigoedfabrikant een probleem op te lossen. De Belgisch staat is op zoek naar ‘spaargeld’ dat op buitenlandse banken staat geparkeerd. Louis heeft een probleem want de Luxemburgse banken hebben straks geen bankgeheim meer.
Dit geld moet Louis nuttig besteden anders komt de belastingdienst als verrassing met een forse boete. Maar wat is nuttig in dit verband. Lees meer op de site: henrivannieuwenborgh.be …
Vals glazuur: De broers William en Edmond Claeys runnen een succesvol baggerbedrijf. Ze hebben grote internationale contracten. De Claeys-familie is hecht en welvarend. Ze hebben een prominente plaats in hun gemeente.
William is weduwnaar. Hij heeft twee kinderen: Marie en Tom. Tom is een voorbeeldige student. Hij studeert voor burgerlijk ingenieur en is voorbestemd om in de zaak te stappen. Marie is anders. Ze is nooit over de dood van haar moeder heen gekomen. Ze worstelt met psychische problemen. Of zit er meer achter haar onverklaarbare voorgevoelens?
Marie kijkt op naar haar oudere nicht Margot. Ze kunnen het goed vinden samen. Margot heeft twee broers, een tweeling: Kurt en David. Het geluk in hun gezin begint te tanen. Kurt is labiel. David is roekeloos.
Bovendien zorgt een femme fatale in het leven van Edmond voor problemen. Ze verstoort zijn blik met onverwachte gevolgen. Voeg hierbij aantijgingen van corruptie, chantage en onverwachte wendingen van het lot. De smetteloze façade van de Claeys-familie begint langzaam af te brokkelen.
Prachtig tijdsbeeld en zeer goed geschreven. Het debuut steekt ruim boven het maaiveld uit.
‘Dooie dagen’ van Pim Hermans
Dooie dagen speelt zich af in Amsterdam Betondorp
Geeft een prachtig tijdsbeeld van de jaren vijftig
Dooie dagen: In de jaren vijftig groeit een jongen op in een ontwricht gezin. In de schaduw van het Ajax-stadion probeert hij zich te handhaven onder de tirannie van zijn moeder en de hoofdonderwijzer. De traumatische ervaringen brengen hem uit zijn evenwicht. In de zeventiger jaren leggen de hoofdpersonen uit zijn jeugd ineens het loodje. De politie tast in het duister. Als een van de slachtoffers een oude dienstkameraad blijkt te zijn moet de rechercheur bovendien zijn Indië-verleden onder ogen zien. Dooie dagen is niet alleen een spannende misdaadroman. Het boek geeft ook een fraai tijdsbeeld van de Amsterdamse arbeiderswijk Betondorp en van enkele belangrijke politieke en sociale thema’s.
‘Dooie dagen’ is de debuutroman van Pim Hermans en genomineerd voor de Schaduwprijs 2017.
Interview Ronald Giphart met Pim Hermans
Boektrailer
De eerste bladzijde van Dooie dagen:
Frans Lavel besefte dat hij in zijn stoel zat te ijsberen. Taalkundig was het niet in de haak, maar dat maakte hij zelf wel uit. Zijn tijd als onderwijzer lag achter hem. Met de benen over elkaar geslagen liet hij de aan de tenen van zijn rechter voet bengelende pantoffel driftig op en neer gaan. Hij had het afgelopen half uur de televisie al twee keer aan en uit gezet. Zijn ongedurigheid raakte hij niet kwijt in het saaie praatprogramma op Nederland 2, terwijl de voetbalsamenvattingen op het andere net hem gestolen konden worden.
Zondagen waren aan hem sowieso niet besteed. Begin jaren vijftig was er pal voor zijn deur een kerk gebouwd, zodat het met zijn zondagsrust gedaan was. In de middag, als Ajax thuis speelde, kon hij bovendien zijn lol op met de supporters die een plekje voor de auto zochten en hem desnoods rustig op de stoep parkeerden als dat de heren intelligentsia zo uitkwam.
Sinds de dood van zijn vrouw een jaar eerder zat hij niet meer zo lekker in zijn vel. Het was erg stil in huis geworden. Stil en leeg. Zijn echtgenote was geen grote bron van inspiratie geweest, maar zij bleek onovertroffen als boksbal om het chagrijn kwijt te raken dat hij in zijn contacten met de medemens opbouwde. Bij thuiskomst even lekker een halfuurtje van zich af mopperen, dat was er niet meer bij.
Natuurlijk, hij had Elly nog. Hoe vaak had hij er niet aan gedacht met haar een nieuw leven te beginnen, zeker nadat haar man was verongelukt. Maar nu met de jaren het lichamelijke gedoe er steeds minder toe deed, was hij toch blij dat ze haar eigen bedoeninkje had. Zo veel hadden ze elkaar trouwens ook niet meer te vertellen.
Het lege huis had hem op zichzelf teruggeworpen. Hij voelde in al zijn vezels dat zijn rol was uitgespeeld. In de goeie ouwe jaren vijftig was hij onaantastbaar geweest. Een hoofdonderwijzer was in die dagen bekleed met pauselijk gezag, zo leek het wel. Zijn wil was wet.
Lees meer over Dooie dagen, het verhaal speelt zich af in Betondorp van onder andere Johan Cruijff.
Recensiecitaat NBD
‘Spannend, meeslepend en een verrassend plot’
Juryrapport nominatie Schaduwprijs
Dooie dagen van Pim Hermans is een intiem portret van het Amsterdamse Betondorp in de jaren vijftig en zeventig van de vorige eeuw, waarin overtuigend wordt aangetoond dat ook in een
kleine gemeenschap het menselijk tekort kan leiden tot moord en doodslag.
De jury vond het boek weliswaar niet superspannend, maar heel herkenbaar en mooi geschreven.
Een prachtig tijdsbeeld bovendien.
