Verlaten stranden, lege hotels, half afgebouwde appartementen en nieuwe geopolitieke uitdagingen in Sri Lanka. Het effect van de terroristische aanvallen tijdens Pasen 2019 is zichtbaar. De regering zet alles op alles om de nummer 1 positie op de “Best Travel List 2019” van Lonely Planet terug te winnen.
Nieuwe wegen, 600 bruggen, water management, schone stranden en shopping malls.
Investeerders
Meer ontwikkelingsgeld gaat nu naar dit magische eiland, niet altijd vrijblijvend. Ook buitenlandse investeerders reiken een hand om Sri Lanka weer op weg te helpen, tegen welke prijs is nog onbekend. Het boek Achter de glimlach van de Sri Lankaan geeft een goed beeld van de complexe samenleving op dit eiland van ongekende schoonheid, koperen stranden, jungle en een uiterst gunstige geopolitiek ligging.
Review Nederlandse Bibliotheek Dienst
In korte verhalen wordt beschreven hoe het dagelijkse leven van de mensen in Sri Lanka eruit ziet. Dit beeld verschilt van dat wat de toerist van het land ziet. Veel mensen moeten strijden voor hun dagelijks bestaan. Verschillende geloven binnen het land botsen regelmatig met elkaar hetgeen tot strijd leidt.
Tradities
Oude wonden van de strijd met de Tamil Tigers zijn nog niet geheeld. Ook het verschil in sociale klasse is nog duidelijk te zien. Beheersing van het Engels bepaalt de status van de persoon. Oude tradities als het naleven van de horoscoop en het zoeken naar de juiste huwelijkskandidaat zijn belangrijk.
De strijd van de gewone mens
Buitenlandse mogendheden als China, India en de VS zijn zeer geïnteresseerd in dit eiland dat rijk is aan natuur en grondstoffen en een unieke geografische ligging heeft. Veelal om hun eigen geopolitieke doelen te dienen. De gewone mensen worden hierbij vergeten en moeten blijven strijden voor hun bestaan.
De auteur
De auteur Eleonore Breukel is Intercultural Management Consultant en beschouwt Sri Lanka als haar tweede thuis. Bevat een inhoudsopgave, voorwoord en overzicht van geraadpleegde bronnen. Interessant voor iedereen die meer wil dan de oppervlakkige buitenkant zoals de toerist die ervaart.
Wat hij precies had gezochtwist hij niet, maar waar hij ook naartoe ging, hij zou zichzelf meenemen, als verstekeling in zijn eigen koffer.
Vijf spannende en soms beklemmende verhalen, over mensen verdwaald in hun eigen leven. Kan de opticien na de aanslag in Nice terug naar zijn overzichtelijke leventje? Is het écht alleen een groot hart dat de betrokken docente van vluchtelingenkinderen drijft? Waarom slaat een ontslagen data-analist op de vlucht, zijn kinderen onwetend achterlatend? Loopt de beleidsmedewerkster uit blinde ambitie in haar eigen val? En kan de overspan nen huisarts zijn integriteit bewaren?
Onvermogen én verlangen
Waar zij zich ook bevinden, hun kwetsbaarheden, eigenaardigheden en angsten kunnen zij niet verbergen. De matrasdrager is een verhalenbundel over het onvermogen én het verlangen de levenslast te delen, over verlies en troost. En over de confronterende kracht van beeldende kunst.
De matrasdrager is een verhalenbundel over het onvermogen én het verlangen de levenslast te delen, over verlies en troost. En over de confronterende kracht van beeldende kunst.
Review
Kantelen en kortsluiting
Auteur en journalist Emile Hollman las alvast enkele verhalen. Hij schrijft: ‘De personages in de novellen van Maria Philippens staan niet ver van ons vandaan. Sterker nog, ze zijn onder ons, in onze families, in onze buurt, we zouden het zelf kunnen zijn. Elke dag kan je leven zomaar kantelen en kortsluiting maken met het verleden. In een sobere en onberispelijke stijl weeft Philippens verhalen die de lezer niet loslaten en beslist nog een poosje bezig houden. Neem het titelverhaal, waarin ze heel knap twee levens laat stollen in de Matrasdrager, het kunstwerk van Philip Aguirre y Otegui. Vergeet je nooit meer’.
De eerste pagina
Nu ik er niet meer woon, brengt het vertrouwde zicht op mijn geboortestad me in verwarring. Steeds langzamer glijdt haar verleden aan me voorbij.
Afgedankte gebouwen die op een herbestemming wachten, fabrieksschoorstenen die niet meer roken: de levenslustige binnenstad geeft zich hier nog niet prijs.
Schommelend over een wirwar van wissels zoekt de intercity zijn weg naar het station. Tussen de letters silence door zoek ik de hemel en ik denk aan wat me is ontnomen en wat ik herwon, aan mensen die uit mijn bestaan verdwenen, maar nog altijd in mij voortleven.
In een poging mijn gedachten te stoppen, druk ik mijn hoofd hard tegen de rugleuning. Medereizigers pakken zwijgend of fluisterend hun spullen, wellicht nog onder de indruk van de luidruchtige consternatie die eerder ontstond toen twee mensen niet leken te beseffen wat “stilte” betekent. Mijn ergernis over de hufterige reacties op de vreemdelingen ebt langzaam weg.
De conducteur roept om dat we onze bestemming hebben bereikt. Ik verlaat de trein, check uit en loop naar de hoofduitgang van het oude station, waarachter de gastvrije stad breed haar armen spreidt. Bij de ronde hardstenen bank hangt vaag de vertrouwde geur van gefrituurde loempia’s. Ik heb een hotel gereserveerd in het centrum, niet in de zakenwijk waar morgen het congres plaatsvindt.
Vreemd hoe het geheugen werkt. Nu ik er loop, herinner ik me tot in detail de lange, brede laan waarlangs ik vroeger volkomen onoplettend naar het station fietste. Ik zie de winkels in de statige panden weer voor me, de sigarenzaak waar mijn vader zijn voorraadje haalde, de middenberm met de oude eiken en daartussen de slordig geparkeerde auto’s.
Maria Philippens
Maria Philippens (1952) debuteerde in 2013 met de roman Genoeg geluk. Zij werkte als communicatie- en loopbaanadviseur en voltooide aan de Schrijversacademie de opleiding Romans en korte ver halen schrijven. De auteur woont in Maastricht.
Maria Philippens
De bijdrage van Maria Philippens:
De illusie van de werkelijkheid
Gisteren bezocht ik voor het eerst weer een museum. Had ik de prachtige schilderijen van Harry Bartels in Museum Valkenburg moeten zien in een virtuele rondleiding, dan kon die niet tippen aan de beleving die ik nu had. Nooit zag ik de 4 seizoenen van een kastanjeboom zo zinderen in bijna grafische abstractie, in kleuren die je doen smelten, in een formaat waarin je kunt verdwijnen.
Zoals Kovan Dun zei in het L1Cultuurcafé: ‘… kunst als een wereld waar corona nog niet bestaat, ja, die ons troost’.
De imaginaire wereld van beeldende kunst en zeker ook die van boeken is in zijn uitwerking maar al te reëel en doet je verwonderen, opvrolijken, verwarren, ergeren, ontroeren, genieten, nadenken, bewonderen en twijfelen. Je krijgt nieuwe ideeën en leert iets over de tijd en de samenleving waarin deze kunst werd gemaakt en over jezelf.
Voor het titelverhaal van De matrasdrager zocht ik naar iets dat door het pantser van Mathijs kon dringen. Iets dat zijn onbewuste bewust kon maken. Geen personage, want Mathijs was niet zo goed met mensen. De Matrasdrager van Philip Aguirre y Otegui slaagde daarin.
Hier het fragment:
‘Hoelang hij daar zit, weet hij niet. De tijd vertraagt en de wereld bestaat slechts uit hemzelf en de betonnen man. Vanaf zijn zitplaats is de sculptuur nog monumentaler. Hij ontdekt dat het matras niet in de handen ligt – die steunen alleen – maar op bovenrug en schouders rust. Het lichtgeel is de enige kleur, de hoeken zijn beduimeld. Hoe indringend hij het gezicht van de man ook bestudeert, hij kan er geen uitdrukking op lezen.
Mathijs zit daar maar en in de ruimte tussen illusie en werkelijkheid vloeit het beeld van de matrasdrager langzaam over in dat van Adil. Dezelfde houding, dezelfde last. Zijn keel trekt dicht. En dan, vele malen trager nog, transformeert Adil in een driedimensionale, betonnen Mathijs. Als versteend kijkt hij naar zichzelf.
‘Alles in orde, meneer?’ vraagt de suppoost.
Hij schrikt en schiet overeind.
‘Ja hoor, ik ga al’, mompelt hij.
‘Neenee, u hoeft niet weg. Ik wilde alleen weten of u oké bent.’ Hij is al op weg naar de lift. Buiten kiest hij de richting die hem naar zee moet leiden.
De nooit eindigende spanning tussen nationalisme en Europese integratie
Spagaat óf balans van oud ambassadeur Justus de Visser is zojuist verschenen.
Jarenlang diende Justus de Visser als diplomaat Nederland. Steeds stond de Europese integratie hoog op zijn belangstellingslijstje. Hij verbleef in Parijs, Rome, Moskou, Warschau en Wenen, maar was ook lange jaren werkzaam op het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag. Hij maakte talloze beslissende episodes in de Europese eenwording vanaf het midden van de jaren ’60 tot zijn pensionering in 2009 van zeer nabij mee. Weinigen overzien het geheel van de Europese integratie zo zeer als deze geboren Amsterdammer en keuze-Antwerpenaar.
Na het grote succes van zijn eerste boek ‘Europa – Dáárom!’ dat in 2014 verscheen heeft De Visser nu een vervolgboek over het spanningsveld tussen het nationalisme en de Europese integratie geschreven. Populisme, Brexit, Catalonië, migratie en terrorisme, Turkije, Midden- en Oost-Europa, Rusland, Oekraïne, Georgië: ze komen allemaal aan bod in een veelomvattend panorama.
Ook dit boek is zeer informatief voor studenten die Europese betrekkingen als studierichting hebben gekozen.
Mijn ouders kleedden hun drie kinderen, waarvan ik de oudste was, aan en we renden naar beneden.
Jacques Huinck – de auteur van dit boek – was tussen de vijf en de tien jaar oud toen de Tweede Wereldoorlog over Nederland raasde. Ook zijn geboortestad Maastricht werd bezet en delen van de stad werden verwoest. Voor de jonge Jacques waren de gebeurtenissen traumatisch.
Op zijn zeventiende kwam Jacques op het idee tekeningen te maken van al zijn herinneringen. Hij plakte die in albums, samen met de foto’s die zijn vader had gemaakt of verzameld tijdens de oorlog. Aanvankelijk verdwenen ze in een koffertje op zolder. Dat koffertje deed dienst als een soort externe harde schijf, wat hem enigszins in staat stelde de pijnlijke herinneringen in zijn hoofd te wissen.
Toen hij al grootvader was, kwam hij op het idee met zijn project naar een uitgever te stappen. En het resultaat is dit indrukwekkende fotoboek. Het laat de lezer de gruwel van de Tweede Wereldoorlog herbeleven. Het toont de impact ervan op de gewone man, gezien door de ogen van een kind. Het boek bevat veel foto’s en tekeningen van de auteur.
Over de auteur
Jacques Huinck (1935) is grottengids in Maastricht. Schreef boeken over zijn schooltijd met onder andere een katholiek internaat, over zijn opleiding als fotograaf in het gebombardeerde Aken. Hij werd zelfstandig fotograaf en docent aan de kunstacademie, maakte films en kreeg een reisbeurs naar Hollywood.
Levenslang: In dit 4e boek van de Antwerpenaar Frans Gillis maken we kennis met Ronald, een oudere man die na de dood van zijn vrouw zijn intrek neemt in een serviceflat. Daar kijkt hij terug op zijn leven en haalt herinneringen op van zijn neef Désiré, die net uit een psychiatrische instelling is ontslagen. Hij begint er ook een verhaal te schrijven waarin veel gelijkenissen tussen hemzelf en het hoofdpersonage Edwin. Dit leven verloopt vrij burgerlijk, tot Edwin een vorm van depressie krijgt. Wanneer die dat is te bovengekomen vraagt Ronald zich af of Edwin, de persoon die hij heeft gecreëerd het niet beter voor heeft dan hijzelf.
Maak kennis met Levenslang:
Een hoog flatgebouw, een groot raam dat uitkijkt over een stad, straten, daken, schoorstenen. In de verte een rij hoge kale bomen, met daarachter een rode zon die het voor bekeken houdt en aanstalten maakt om langzaam achter de boomtoppen weg te zinken. Vijf minuten, drie minuten, één minuut, dan resten er enkel nog rode strepen met een oranje randje. Aan het raam staat een man. Als de duisternis zo ver is opgerukt dat ze het laatste streepje heeft weggeveegd, keert hij zich om. Hij verdwijnt in zijn nog gezellig ingerichte maar sfeerloos geworden flat, waaruit het leven zich heeft teruggetrok¬ken, als uit een weinig bezocht museum.
De man vraagt zich af: Zal ze vannacht komen?
Hij gaat naar de piano. Daarop staat een portret van zijn zoon, zijn zoon die zo dikwijls op deze piano speelde, nu eens zacht en met veel gevoel de toetsen strelend, dan weer snel als een virtuoos over het klavier vliegend. Muzikant is hij niet geworden. Ernaast het portret van zijn broer. Van hem hangt aan de muur boven de piano een kleurrijke aquarel, een aquarel die in de tekenacademie werd gezien als die van een belof¬tevol iemand. Kunstschilder is hij niet geworden.
Dan is zij er. Door deuren en muren heen, geluidloos alsof ze op haar tenen loopt, zo zacht is ze binnengeko¬men. Hij voelt haar aanwezigheid, net of ze zijn huid streelt. Even later bereikt haar stem zijn oren, teder, als gedragen door de zucht van een warme wind in een zomernacht.
Ben je weer melancholisch?
Haar vraag verwondert hem niet want hij weet dat ze hem doorziet en dat haar vraag niet meer is dan een licht verwijt dat niet vraagt om weerlegd te worden.
Je weet toch, het leven gaat verder, het trekt zich van onze wensen niets aan, het heeft zijn eigen wetten die veel sterker zijn dan de wetten die wij maken.
“Dat is juist het probleem. Nog altijd weiger ik mij neer te leggen bij wie of wat de wereld regisseert.”
Ik weet het. Je bent altijd nogal hardleers geweest.
Ook dit moet hij toegeven. Daarom zwijgt hij, even toch, tot de minuten op de klok hem zo gehaast lijken, alsof ze hem eraan willen herinneren hoe kost-baar de tijd deze nacht voor hem is.
“Blijf alsjeblieft vannacht bij mij, dan wordt de eenzaamheid machteloos en is ze niet meer in staat mijn hele lijf te doorkerven.”
Ik zal blijven. Deze nacht is voor ons, maar je weet heel goed dat dit enkel kan tot het daglicht komt om ons geesten te verjagen.
Eerder verschenen van Frans Gillis:
De schreeuw,
Theo, fragmenten uit een leven en
In verwarring.
Recensie
De vierde roman met de titel Levenslang van Frans Gilles vertelt hoe de oude Ronald Jederman, na het overlijden van zijn vrouw, in een verzorgingshuis delen van zijn op zich goed verlopen leven overdenkt. Hij fixeert zich op zijn neef Désiré, die als enig kind uiterst begaafd en succesvol was, maar ten slotte psychisch zo getormenteerd raakte dat hij in een inrichting terechtkwam, waar hij met Jederman correspondeerde. Jederman schrijft ook een verhaal: hoe het leven van een zekere Edwin – ook enig kind, zeer begaafd en succesvol advocaat – uitloopt in leegte en de geestelijke worsteling met de vraag wat hij met zijn leven aan moet. Van kind af aan bestond dat uit ‘moeten’ en op zijn 51e weet hij zich daaruit te bevrijden. Dat blijkt ook het dilemma van de protagonist te zijn: hoe moet hij zich van zichzelf verlossen? Désiré lukt het niet. Gilles verweeft op een kunstige manier drie personen, zonder deze te mengen, waardoor dit in mooi Zuid-Nederlands geschreven verhaal zeer lezenswaardig is.
‘Je goed voelen is er goed uitzien. Maar er goed verzorgd uitzien is ook je goed voelen. Visagie en het aanbrengen van make-up heeft alle te maken met emotie. De wisselwerking tussen innerlijk en uiterlijk.’ Doe jezelf straks een plezier koop op 25 augustus het boek met een waanzinnige aanbieding.
Hou de website in de gaten op 25 augustus voor deze aanbieding.
Opleiding visagie van Marlou Reijnders, het boek: Visagie by Marlou
Visagieopleiding van Marlou Reijnders: ‘Het plaatje moet kloppen.’ Zo kan de essentie van Marlou Reijnders haar gedachte achter en gevoel voor visagie treffend worden samengevat. Het is een overtuiging die zij heeft meegekregen van haar ouders, typisch mensen met gevoel voor stijl en klasse. En ook een overtuiging die ze als professioneel visagiste met toewijding wil overbrengen aan u.
Opleiding visagie make-up artist, Marlou kan het u leren
Visagie is weliswaar een vak apart, maar iedereen kan het leren. Marlou helpt u daar graag bij middels het toelichten van de basis van het vak aangevuld met handige tips voor gemakkelijk dagelijks gebruik, ingekleurd door Marlou’s persoonlijke ervaringen. Het gaat erom de juiste gezichtskenmerken te accentueren en andere aspecten van het gezicht te camoufleren om het gewenste effect te bereiken en zo te zorgen voor een balans tussen innerlijk en uiterlijk. Visagie heeft immers ook alles te maken met emotie.
Visagie by Marlou, voor iedereen die iets wil leren over visagie.Voor iedereen die verder durft te kijken dan de buitenkant en wil zorgen voor dat kloppende plaatje.
Wat is visagie
Een visagist (soms make-up artist genoemd) is een specialist in make-up. Het aanbrengen van make-up beoogt een positieve bijdrage aan het uiterlijk te leveren, bijvoorbeeld bij fotoreportages van bruiloften en modeshows. Ook bij optredens in het theater, op televisie of in films, waarbij het felle licht de huid doet glimmen, zorgt het werk van de visagist(e) ervoor dat de kwaliteit van het beeld toeneemt. Een visagist houd vooral rekening met het doel van de make-up en de wensen van de klant.
Over Marlou Reijnders
In de Nederlandse wereld van visagie en styling is Marlou Reijnders een begrip. Ze werkt al jarenlang met topfotografen, doet metamorfoses voor bekende en onbekende Nederlanders, is betrokken bij tv-series zoals Flikken Maastricht, verzorgt de visagie bij grote tv-shows en videoclips en werd gevraagd voor de spetterende openingsshow van H&M in Maastricht. Daarnaast kan ze bogen op een ruime ervaring in de Nederlandse filmwereld en had ze haar eigen tv-programma Total Restyle bij TV Limburg. Een tiental jaren geleden is ze begonnen met de Professionele Visagie Opleiding Maastricht.
Ondertussen heeft Marlou Reijnders in Maastricht de beste visagie opleiding in Limburg.
Bestel het boek Visagie by Marlou en start je opleiding al thuis.
Leven in de schaduw van een onbegrepen ziekte van José den Boer en Paul Custers
Niemand die mij begrijpt
José den Boer: Voor u ligt het verhaal van mijn leven zoals ik dat tot nu toe heb geleefd. Gewoon als kind, als meisje en als jonge vrouw. Maar niet alleen zo ‘gewoon’. Ik heb een zeldzame aandoening waarmee ik elke dag een gevecht moet leveren. Letterlijk op leven en dood. Maar ik ga winnen, al kan ik dat nu nog niet zeker weten.
Alles wat ik vroeger niet kon, niet wilde en zeker niet durfde, heb ik nu zonder enige schroom opgeschreven. Ik heb de kracht gevonden om alles en echt alles op te schrijven. Ik ben niet zielig en ik ben geen verliezer. Ik hoop en ik wil heel graag dat dit boek mensen helpt om de moed en de kracht te vinden en het te winnen van het allerergste dat je kan overkomen. Zelfs als alles tegen zit, als er helemaal geen hoop meer is, als alle dokters en behandelaars verbergen dat ze eigenlijk geen heil verwachten van hun behandelingen. Zelfs als je weet dat je overlevingskans 50/50 is. Zelfs als je dierbaren hun vertrouwen in een goede afloop lijken te verliezen.
Journalist Paul Custers en ik hebben samen mijn verhaal geschreven met de passende titel Leven in de schaduw van een onbegrepen ziekte. Hij heeft vaak en indringend met mij gesproken. Het vertrouwen dat ik in hem had en heb, heeft minstens bijgedragen aan de kwetsbaarheid en openheid waarmee ik mezelf hier presenteer. Hij heeft ook gesprekken gevoerd met familieleden, vrienden en medisch specialisten. Ik heb hem toegang gegeven tot de medische dossiers en alle andere beschikbare informatie.
Leef mee met de auteur José den Boer door het lezen van Leven in de schaduw van een onbegrepen ziekte.
Medicijnkist van José den Boer
Een fragment uit het boek Leven in de schaduw van een onbegrepen ziekte:
Tot 12 jaar denk ik echt dat het over zal gaan
Voordat het zover is heeft ze al talrijke behandelingen, opnames en medicatie achter de rug. Haar leven heeft vanaf het eerste moment in de schaduw van die onbegrepen ziekte gestaan. Jarenlang weten de, gespecialiseerde, deskundigen niet wat er aan de hand is. De pijnlijke en invaliderende gevolgen nopen hen echter tot actie, tot behandeling, tot medicatie, tot ingrijpen. Helaas heeft dit alles weinig tot geen resultaten. Soms krijgt het zelfs averechtse gevolgen, waardoor José nog meer lijdt. Hoe zouden die behandelingen trouwens de gewenste effecten kunnen hebben als de diagnose niet bekend is, en dus niet duidelijk is waarvoor ze worden ingezet?
José lijdt, maar blijft hopen. Toch gaat ze op den duur haar zichtbare aandoeningen voor de buitenwereld verbergen, en later zelfs voor de intiemere kring van vrienden en relaties. Dat heeft voor haar levensgeluk ernstige gevolgen.
Dit is een uitgave van Mosae Libro. Lees meer over de voordelen van deze boek uitgeverij.
Steven is een succesvol bankier en levensgenieter. Hij bezoekt regelmatig zijn stamcafé voor een goed biertje. Ook dineert hij vaak in dure restaurants met zijn zakenpartners. Vrouwen versieren gaat hem makkelijk af. Maar dan ontmoet hij zijn nieuwe collega Karolien. Zijn zorgeloze leven verandert abrupt. Voor het eerst raakt een vrouw een gevoelige snaar bij hem. Helaas heeft Karolien al een vriend en wil ze hem niet verlaten.
Ook op het werk loopt het niet soepel voor Steven. Een van zijn klanten sluit een contract met een militair dictator in Nigeria. Een oude relatie in de textielindustrie draait slecht. Een bevriende klant in de vleesindustrie zit in een lastig parket. Zelfs de acties van het IRA spelen een rol in zijn leven. Problemen komen vanuit alle hoeken op hem af. Steven moet als een jongleur proberen alle ballen in de lucht te houden.
Het leven van Steven lijkt een spel van balans. Elke dag brengt nieuwe uitdagingen en onverwachte wendingen. Toch blijft hij vechten, zowel professioneel als persoonlijk. De ontmoeting met Karolien heeft hem veranderd. Voor het eerst voelt hij echte emotie en kwetsbaarheid. Zijn werk eist echter ook zijn volle aandacht.
Ondanks de chaos, blijft Steven zoeken naar oplossingen. Hij probeert zijn klanten te helpen en zijn carrière te redden. Maar de ontmoeting met Karolien blijft door zijn hoofd spoken. Ze heeft iets in hem wakker gemaakt wat hij nooit eerder voelde. Het zorgt voor een innerlijke strijd tussen zijn hart en zijn verstand.
Het verhaal van Steven is er een van veerkracht en doorzettingsvermogen. Hij moet leren omgaan met nieuwe gevoelens en professionele uitdagingen. De balans tussen werk en liefde blijkt moeilijker dan gedacht. Maar Steven is vastberaden om niet op te geven.
Lees ook meer over zijn tweede boek, Vals glazuur.
Zwarte wol: Met 15 miljoen ‘spaargeld’ heeft Louis een gepensioneerd breigoedfabrikant een probleem op te lossen. De Belgisch staat is op zoek naar ‘spaargeld’ dat op buitenlandse banken staat geparkeerd. Louis heeft een probleem want de Luxemburgse banken hebben straks geen bankgeheim meer.
Dit geld moet Louis nuttig besteden anders komt de belastingdienst als verrassing met een forse boete. Maar wat is nuttig in dit verband. Lees meer op de site: henrivannieuwenborgh.be …
Dr. G.J.B. Verbeet schreef over Maastricht, Belgische Frontstad op Neutraal gebied
Een andere kijk op de periode 1914-1918 in beide Limburgen
1914-1918: beide Limburgen hebben in elkaars nabijheid de geduchte Eerste Wereldoorlog beleefd in onderlinge solidariteit. Zoals in geheel Nederland werden er humanitaire prestaties geleverd, waaronder hulp aan Belgische vluchtelingen of militaire geïnterneerden.
Solidariteit en humanitaire hulp
Echter, aan één aspect is in de geschiedschrijving over neutraal Nederland in 1914-1918 geen of nauwelijks aandacht besteed. Het betreft de bereidheid van meerdere burgers in Limburg, Noord-Brabant en Zeeuws-Vlaanderen om het Belgische verzet tegenover de Duitse bezetting bij te staan.
In de beide Limburgen is nog nauwelijks iets bekend over hoeveel belangrijke steun is bijgedragen. Terwijl met behulp van deze steun de in hoog geladen voltage vierdraadversperring gepasseerd kon worden om daarna via Nederland waardevolle informatie te verschaffen aan de Britse Secret Service, die in Rotterdam een zetel kende. En ook in Hasselt zijn er activiteiten ontwikkeld die van cruciaal belang zijn geweest voor het verloop van de Eerste Wereldoorlog.
De plaats van Maastricht
Maastricht, Belgische frontstad op neutraal gebied vanwege de gewaardeerde hulp die aan het nabije België geboden werd. Naast georganiseerde steun aan het Belgische verzet was er ook plaats voor de verzorging van Duitse gewonden.
Aan al deze onderbelichte aspecten wordt in dit boek welverdiende aandacht besteed. Daarmee vertegenwoordigt dit werk van Dr. Verbeet een andere benadering in de aandacht voor de Nederlandse geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog 1914-1918.
De heer Verbeet tussen de twee commissarissen van de Koning
Recensie Nederlandse Bibliotheekdienst
De auteur is historicus en publiceerde eerder over Limburgse geschiedenis. Wat gebeurde er tijdens de Eerste Wereldoorlog in Nederlands en Belgisch Limburg? Aan de orde komen: Nederland neutraal, de verdediging en de verovering van Belgisch Limburg, de Nederlands-Limburgse zorg voor hun gevluchte buren en gewonde Duitse en Belgische soldaten, de economie, de smokkel, het Belgisch verzet (ook actief in Nederland), de grens (‘de’ draad van 2000 volt), de spionagenetwerken waaronder de activiteiten van de Engelse en Duitse geheime diensten in Maastricht, en het barbaarse optreden van de Duitse bezetter. En, heel belangrijk: de pogingen van België om na 1918 Nederlands Limburg te annexeren. Een uniek boek. In kort bestek wordt een veelomvattend, helder overzicht gegeven aan de hand van gedetailleerde gegevens. Onmisbaar voor scriptieschrijvers. Nodigt uit tot verdere studie over dit nauwelijks bekende onderwerp. Bevat uitgebreide bronvermelding.
Drs. H.H.M. Meyer
Hieronder treft u de review in video:
Belgische cyclisten, die succes kenden in Halen
Enkele belangrijke momenten uit 1917
Arras, gelegen in de Britse zone in het noorden van Frankrijk op slechts enkele kilometers van het front, zou het vertrekpunt worden van een gemeenschappelijke actie van de Fransen, Britten en Canadezen om het Duitse front te doorbreken, de Slag van Arras, in april 1917. Om bloedbaden zoals bij Verdun en de Somme te vermijden werden de troepen via een uitgebreid ondergronds netwerk van ongeveer 20 km naar de Duitse linie geleid. Het graafwerk daarvoor werd toevertrouwd aan Schotse en Nieuw-Zeelandse tunnelgravers. Eind maart 1917 waren de graafwerkzaamheden klaar. De ondergrondse kelders en tunnels, die voorzien waren van elektriciteit, sanitaire voorzieningen en zelfs een hospitaal dat plaats bood aan 700 gewonden, konden 24.000 man herbergen.
Op 9 april 1917 trok het Britse leger, bestaande uit vier Canadese divisies, ten strijde tegen de Duitser die zich al meer dan twee en een halfjaar op de heuvels bij het dorp Vimy verschanst hadden. Na twee dagen van verwoede gevechten boekten de Britten succes en moest de vijand zich terugtrekken achter de tweede Duitse linie, maar de Duitsers slaagden erin om de Britse aanval tot stilstand te brengen. Die was bedoeld als afleidingsoffensief om de Duitse reserve troepen we te lokken van een massale aanval op de Chemin de Dames. Een 200 meter hoog gelegen heuvelrug. De daar geplande doorbraak op 16 en 17 april, de slag van Arras, werd echter een bloedige nederlaag.
De Franse infanterie werd massaal in elkaar gehakt door het Duitse artillerievuur. De Britten boekten weliswaar 10 kilometer terreinwinst en ontsloten de stad Arras, maar de tol was hoog. Na de tweede mislukte poging van de Fransen, op 5 mei, om door de Duitse verdediging te breken, braken op 20 mei 1917 de eerste muiterijen uit onder de Franse troepen aan het front.
Geheime berichten naar de British Secret Service in WO 1
Tot 1914 was het voor de Fransen de gewoonte om geheime berichten over te dragen via twee Zwitserse lijnen. Dit ging niet snel. Toen het mogelijk bleek via Luik naar Maastricht berichten veilig over te brengen richting Engeland werd besloten de berichten over het bezette België over te dragen aan de British Secret Service.
De consul in Rotterdam was George Manfield Smith Cumming, die kon rekenen op de hulp van de Brit George Berkeley Manse. Als leider voor de activiteiten via het neutrale Nederland werd aangetrokken Richard Bolton Tinsley een voormalig koopvaardijofficier en reserveofficier van de Royal Navy. Sinds 1909 woonde hij in Rotterdam als directeur van de Uranium Steamship Company, gespecialiseerd in het overbrengen van Oost-Europese Joodse volksverhuizers naar de VS. Daarvoor kreeg hij financiële steun. In Katendrecht richtte hij een eenvoudig Uranium Hotel in waar 2.400 mensen goedkoop over tijdelijk onderdak konden beschikken. Tinsley trok voor zijn nieuwe taak circa 400 medewerkers aan in Nederland, België en Duitsland, waarvoor hem 5.000 Engelse ponden per maand ter beschikking stonden. Voor het aantrekken van de juiste personen in Maastricht en de tussenliggende plaatsen naar Vlissingen was generaal Laurence Oppenheim aangetrokken.
Spionage over militaire activiteiten in Limburg
Behalve berichten over de Duitse treinenloop waren natuurlijk ook Duitse militaire activiteiten uit Belgisch Limburg te melden. Het militaire kamp van Beverlo zou van 1914 tot 1918 huisvesting zijn voor meerdere Duitse legertroepen. Het kamp diende als oefenterrein voor de nieuw in te zetten militairen. Het was ook een rustplaats voor moe gestreden soldaten. Ook kwam er een oefenterrein voor mortieren en met behulp van honden als proefdieren werden gasaanvallen voorbereid. Nabij As werd een oefenplaats ingericht voor vliegeniers die daar in schietoefeningen voor vliegeniers getraind werden. Dit waren interessante plaatsen, Engeland wilde graag van op de hoogte gehouden worden.
Het boek 1914-1918 Moeilijke jaren voor de beide Limburgen van Dr. Geert Verbeet hierin staan veel tot nu nog onbekende gebeurtenissen beschreven.
Afscheid van Keizer Wilhelm II op het station in Eijsden
